Në brezin e gjerë të përvojave njerëzore, EGOJA është burimi i rrjedhës së vazhdueshme të vuajtjeve, konfuzioneve dhe kufizimeve njerëzore. Është iluzioni që lidhet me identitetet e rreme, me gjykimet dhe me një cikël të pafund përpjekjesh dhe rezistencash. Ajo nuk na tregon se kush jemi, por kush mendojmë se jemi.
Egoja lulëzon kur bën krahasimin e vetes me të tjerët, si dhe kur është në modin e fryrjes së ndjenjës së epërsisë ose tkurrjes përballë inferioritetit. Superioriteti dhe inferioriteti janë dy anët e së njëjtës medalje, të dyja të bazuara në nevojën e egos për të krijuar ndarje dhe kufij aty ku nuk ekzistojnë kufi në të vërtetë.
Në thelbin e saj, egoja operon mbi besimin e rremë se ekziston një version i “veçantë i vetes”, i izoluar dhe ndryshe nga të gjitha qeniet e tjera. Ajo këmbëngul në rëndësinë e fjalëve “unë” dhe “e imja” – që na mbajnë të fokusuar brenda limiteve tona dhe të ndarë nga bota ku jemi. Por në të vërtetë, egoja është thjesht një iluzion. Është një maskë që na pengon të perceptojmë unitetin e gjithë ekzistencës.
Ego ushqehet nga padurimi dhe zemërimi. Ajo kërkon vazhdimisht që gjërat të shkojnë sipas pritshmërive të saj dhe kur realiteti nuk përputhet me planet e egos, ajo reagon me zhgënjim, acarim dhe zemërim. Kjo sepse ego nuk arrin të shohë pamjen më të madhe, rrjedhën më të thellë të jetës dhe bukurinë e momentit të tanishëm.
Egoizmi është qendra e lulëzimit të egos. Ajo ju bind se bota rrotullohet rreth jush, se nevojat dhe dëshirat tuaja duhet të jenë të parat. Me fjalë të tjera, të bën të harrosh se ne të gjithë jemi pjesë e një tërësie më të madhe, të ndërlidhur në mënyra që shkojnë përtej vetes individuale.
Egoja ju bind se vlera juaj është e lidhur me atë që keni, atë që bëni dhe mënyrën se si të tjerët ju perceptojnë.
Në realitet, kur arrini ta lironi nevojën e egos për të kontrolluar dhe manipuluar botën përreth jush, ju e lironi veten të përjetoni thellësinë e dashurisë dhe lidhjes që vjen me të qenit pjesë e një tërësie më të madhe.
Egoja fajësohet për çdo konflikt ndër-njerëzor, për çdo luftë, për çdo thyerje zemre, për çdo dhimbje. “Vrite egon” na thonë. Po si ta vrasim egon?
Së pari, egoja nuk është armiku. Ajo është mbrojtësi yt i parë në një botë të ashpër. Ajo të mëson ta dallosh veten nga të tjerët, të ndihmon të krijosh, të shtyn të qëndrosh fort edhe kur dallgët e jetës fryjnë gjithandej. Ajo ka nevojë të stërvitet – të respektohet, por jo të refuzohet!
Kur është e vetëdijshme, egoja bëhet aleati juaj. Ju ndihmon të vendosni kufij sidomos në raport me të tjerët, të flisni të vërtetën tuaj dhe të krijoni gjëra të bukura dhe ëndrra të egra e të guximshme.
Sekreti është ky: Mos e lini egon të ulet në ulësen e shoferit gjatë rrugëtimit tuaj! Lëreni shpirtin të drejtojë timonin e jetës suaj. Përdorni egon tuaj vetëm si një mjet që ju ndihmon në këtë rrugëtim. Formojeni atë me disiplinë, zbuteni me humor, qeshni kur përpiqet të fryhet shumë dhe jepni kurajë kur trembet nga inferioriteti.
Ju krijoni hapësirë që vetja e juaj e vërtetë e juaj të shfaqet atëherë kur filloni t’i lironi shtresat e egos një-nga-një, . Është qetësia e qetë që mbretëron nën zhurmën e mendjes, paqja që ekziston kur të gjitha gjykimet dhe krahasimet largohen. Është thelbi i asaj që jeni – i pakohë, i pakufishëm dhe i lirë.
Kjo është liria e vërtetë – liria për të jetuar në harmoni me jetën, për të përjetuar dashurinë pa kushte dhe për të njohur veten si pjesë e diçkaje shumë më të madhe se vetja individuale.
Kur egoja dhe shpirti ecin dorë për dore, je i pandalshëm – i pathyeshëm në betejë, i heshtur në dije e urtësi dhe i patrembur në përjetimin e lirisë që vjen duke ditur se nuk je egoja. Por je shumë më shumë se kaq – je shpirti, thelbi, dashuria që lidh të gjitha qeniet. Dhe kjo është e vetmja e vërtetë që ka rëndësi.
0 Comments