Derisa ikin vitet…

Derisa ikin vitet, gjithnjë e më pak ndjekim zhurmat nga jashtë dhe gjithnjë e më shumë mbështetemi në heshtjen tonë të brendshme. Iluzionet e mendjes fillojnë të bien si gjethe vjeshte. Ajo që mbetet është aroma delikate e së vërtetës, forca e qetë e besnikërisë dhe prania e shenjtë e atyre që ecin pranë nesh jo për shkak të asaj që ofrojmë, por për shkak të asaj që jemi në esencë.

Derisa ikin vitet, gjithnjë e më pak ndjekim maskat që mbajnë njerëzit dhe gjithnjë e më shumë i përulemi ndershmërisë së papërpunuar të shpirtit të tyre.

Derisa ikin vitet, duartrokitjet zbehen por kënga e shpirtit bëhet edhe më e qartë. Shohim se mirësia është më e rrallë se intelekti dhe sinqeriteti më i vlefshëm se zgjuarsia.

Derisa ikin vitet, pushojmë së kërkuari përsosmëri tek të tjerët dhe në vend të kësaj mrekullohemi me guximin që duhet thjesht për të qenë autentikë në një botë të ndërtuar mbi iluzion.

Derisa ikin vitet, kuptojmë se jeta nuk ka të bëjë me fitoren, por me rikthimin tonë kah vetja, duke kujtuar se kush jemi përtej roleve, përtej maskave, përtej frikërave e programeve që i kemi marrë përgjatë kësaj jete.

Derisa ikin vitet, ndalojmë së luftuari me hijet përreth nesh dhe mësojmë të ecim me dritën. Kuptojmë se betejat tona nuk ishin kurrë me të tjerët, por me iluzionet dhe limitimet që mbanim.

Derisa ikin vitet, shohim se thesari nuk ishte kurrë në ar, pasuri e as në duartrokitje, por në shëndetin, dashurinë dhe paqen e shpirtit tonë.

Derisa ikin vitet, gjithnjë e më pak i frikësohemi vdekjes dhe gjithnjë e më shumë e kuptojmë se asgjë e vërtetë nuk mund të humbasë kurrë. Trupi mund të rrudhet, flokët mund të thinjen, por shpirti është i paprekur, i ndritshëm dhe i përjetshëm.

Derisa ikin vitet, shohim jetën për atë që është në të vërtetë: një ëndërr e shkurtër përmes së cilës e mësojmë artin e zgjimit. Tragjeditë, humbjet dhe fitoret treten në mësime dhe e vetmja masë që mbetet është sa kemi arritur të japim dashuri dhe të përparojmë shpirtërisht.

Derisa ikin vitet, kuptojmë se liria më e madhe nuk është rinia, as pasuria, e as fama – por është liria e një zemre të pastër, të çliruar nga çdo limtim dhe e një shpirti që është rikthyer te pafundësia e vet.